Εισαγωγή

 

Από τα προϊστορικά χρόνια τα χρώματα της φύσης, είχαν προκαλέσει το ενδιαφέρον του ανθρώπου και θέλησε να τα απομιμηθεί.

Ευρήματα τοιχογραφιών σε σπήλαια της εποχής 20.000 - 10.000 π.Χ. δείχνουν ότι τα χρώματα είναι αρκετά παλιά υπόθεση.

Αναφέρεται ότι ο βασιλιάς της Κίνας περί το 2.000 π.Χ. χρησιμοποιούσε χιτώνα χρώματος κυανού που ίσως βάφτηκε με το φυτικό χρώμα ινδικό.

Η απομόνωση και χρήση φυσικών χρωμάτων ήταν γνωστή στους Αιγυπτίους, ενώ οι Φοίνικες απομόνωσαν το ζωικό χρώμα της πορφύρας από το οστρακοειδές murex brandaris.

Τα περισσότερα χρώματα, που χρησιμοποιήθηκαν πριν από την παρασκευή ανθρωπογενών χρωμάτων, είχαν φυτική προέλευση, όπως ο κρόκος (κιτρινοκόκκινο), η αλιζαρίνη (κόκκινο), η ρουκελίνη (κόκκινο), , το ινδικό (κυανό) κλπ.

Εκτός αυτών, χρησιμοποιήθηκαν τα ζωικά χρώματα κοχενίλλη (πορφυρό), κέρμης (κόκκινο), πορφύρα (πορφυρό)και τα ανόργανα χρώματα θειούχο κάδμιο (κίτρινο), κιννάβαρι (κόκκινο),χρωμικός μόλυβδος (κίτρινο), οξείδιο του μαγγανίου (καφέ), οξειδίου του σιδήρου(κόκκινο) κλπ.

Η παραγωγή και η εμπορία φυσικών χρωμάτων αναπτύχθηκε και λειτούργησε αποδοτικότατα μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, οπότε έπαψε να έχει οικονομική σημασία λόγω της αναπτύξεως της παραγωγής ανθρωπογενών (συνθετικών) χρωμάτων.

Η ανάπτυξη της βιομηχανίας των συνθετικών χρωμάτων άρχισε το 1856, όταν ο Άγγλος William Perkin, που ήταν φοιτητής του Hoffmann, ανακάλυψε τυχαία ένα βιολέ χρώμα που το ονόμασε μωβεϊνη.

Το έργο με τίτλο Χημεία Χρωμάτων από τον δημιουργό Δρ.Ιωάννα Γ. Καράλη διατίθεται με την άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .